Në shtëpinë e poetit, në Lezhë, në 66-vjetorin e lindjes. Askush më mirë se ai vetë në vargjet "Autoportreti", nuk flet për Ndoc Gjetjen. Ka në proces vëllimin me poezi të zgjedhura nga krijimtaria 40-vjeçare
Lezhë / Çfarë bindjesh ka Ndoc Gjetja? Që "njeriun në jetë e bën të lumtur vetëm Njeriu." Për çfarë ka antipati? Për "burrat me grada, gratë me shumë tule dhe miun". Nga se ka frikë ai? Nga "shëndoshja e trurit, uji, zjarri dhe turma."
Askush më mirë se ai vetë në këto vargje marrë nga "Autoportreti", nuk flet për Ndoc Gjetjen. I përkasin vëllimit të fundit me poezi "Dhjata ime" i vitit 1998. Prej atëherë asgjë e re nga ai.
Po e sjellim në vëmendjen e lexuesve "Autoportretin" me rastin e 66-vjetorit të lindjes së poetit që e kaloi si çdo vit në shtëpinë e tij të thjeshtë dhe të ngushtë (më saktë do ishte të thuhej e varfër, e mjerë) në lagjen "Skënderbeg" të qytetit të Lezhës.
Ai është lindur më 9 mars 1944 në fshatin Bërdicë të Shkodrës, por në Lezhë u vendos me familjen që kur ishte 7 vjeç.
Shtegtoi drejt Tiranës në kohën kur krijimtaria e tij u bë e njohur, në vitin 1971 kishte botuar vëllimin e parë poetik "Rrezatim", pastaj erdhën gjashtë të tjerë: "Shqiponja rreh krahët" (1975), "Qëndresa" (1977), "E përditshme" (1982), "Çaste" (1984), "Poezi" (1987), "Kthimet" (1991) dhe "Dhjata ime" (1998).
Dikur do të thoshte: "Edhe pse kam botuar shtatë vëllime me poezi, unë e konsideroj veten autor i një libri të vetëm, që do të hartohej duke përzgjedhur poezitë më të mira që kam arritur të krijoj."
U bënë vite që Gjetja e premton këtë vëllim me poezi të zgjedhura. Nuk dihet nëse e ka vërtet në duar librin apo e premton që edhe ai vetë ta besojë se poezia vazhdon jeton tek ai, se ai vazhdon jeton, se jeta vazhdon.
Gjetjen e kanë cilësuar "poet humanist". Me siguri e kanë ndjerë këtë përmasë shumë që e kanë lexuar këtë poet që rri pa zhurmë dhe me dinjitet në rendin e poezisë bashkëkohore shqipe.
Gazeta "Shekulli" u ndodh në këtë 66-vjetor në shtëpinë e tij, për të shkëputur pak çaste nga përditshmëria e Gjetjes. Për çdo ditëlindje pret tek kjo strehë vizita nga miq, po edhe nga autoritete lokale. Sekretari i Përgjithshëm i Prefekturës së Lezhës, Kastriot Kodheli duke i uruar jetëgjatësi shprehu falënderime për atë që Ndoc Gjetja ka bërë për Lezhën dhe lezhjanët me penën dhe humanizmin e tij.
Bashkëkohës me poetët Rudolf Marku, Preç Zogaj, Agim Isaku etj., Gjetja është prezantuar dikur si poet i të ashtuquajturit "grup i poetëve lezhjanë", paçka se kontributi i tij në kulturë është edhe më konkret dhe i prekshëm. Mjafton të kujtojmë revistën e famshme për kohën "Skena dhe ekrani" dhe ke thënë Ndoc Gjetja. Një revistë të atyre standardeve nuk e kemi as sot njëzet vjet pas rënies së izolimit.
Ai ka qenë 13 vjet kryeredaktor i "Skenës" dhe është i vetëdijshëm se bashkë me poezinë, është një nga dy gjërat më të rëndësishme që ka bërë si kontribut në shoqëri. Mbyllja e revistës e nxori të papunë dhe shënoi shtegtimin nga Tirana, tashmë në kthim drejt Lezhës më 1995 ku jeton sot e kësaj dite.
Vdekja e të birit më 1997, ishte goditje fatale për Ndoc Gjetjen. Pat treguar dikur se kur gëzimet dhe dhimbjet janë të mëdha nuk mundet të shkruajë njeriu një varg për njeriun e dashur. Nuk ka mundur t'i kushtojë një poezi të birit. Të paktën të botuar deri tani nuk ka, po askush nuk e di çfarë fshihet dhe ruhet në dorëshkrimet e tij.
Në ditën e 66-vjetorit të lindjes Gjetja thotë se "frymëzimet poetike vijnë në formën e gacave të ndezura të mbuluara me hi. Unë në këtë moshë kam më tepër hi që më përvëlon se sa gaca të mbuluara me hi."
AUTOPORTRET
Vendbanimi:
Në Lezhë me trup dhe mendjen emigrante në yje.
Profesioni:
Thurës ëndrrash dhe mbrojtës besnik i tyre.
Gjendja sociale:
Mbetje teknologjike e administratës shtetërore
Se nuk diti t'u japë përkuljet e duhura eprorëve.
Gjatësia:
E mjaftueshme për të arritur një ditë mollën e ndaluar.
Pesha:
Sa vetja, sa ëndrra, sa fjala e thënë dhe e shkruar.
Shenja të veçanta:
Një pentagram rrudhash me nota trishtimi në ballë
Dhe një mjekër e thinjur nga moslejim kaq vite i saj.
Sytë:
Kafe me nuanca të turbullta pasionesh të djegura.
Ngjyra:
E errët për fshehjen e skuqjes nga faje të lehta.
Titujt:
I dekoruar Njeri qysh në ditën e lindjes nga Nëna.
Bindjet:
Njeriun në jetë e bën të lumtur vetëm Njeriu.
Antipatitë:
Burrat me Grada, gratë me shumë tule dhe miu.
Simpatitë:
Jezusi nga Nazareti, Don Kishoti i Mançës dhe Buda.
Frikërat:
Shëndoshja e trurit, uji, zjarri dhe turma.
Besimi:
Në kryqin e tij që e mban përditë në shpinë.
Pasuria:
Drita e mendjes me të cilën fitoi varfërinë.
Lezhë / Çfarë bindjesh ka Ndoc Gjetja? Që "njeriun në jetë e bën të lumtur vetëm Njeriu." Për çfarë ka antipati? Për "burrat me grada, gratë me shumë tule dhe miun". Nga se ka frikë ai? Nga "shëndoshja e trurit, uji, zjarri dhe turma."
Askush më mirë se ai vetë në këto vargje marrë nga "Autoportreti", nuk flet për Ndoc Gjetjen. I përkasin vëllimit të fundit me poezi "Dhjata ime" i vitit 1998. Prej atëherë asgjë e re nga ai.
Po e sjellim në vëmendjen e lexuesve "Autoportretin" me rastin e 66-vjetorit të lindjes së poetit që e kaloi si çdo vit në shtëpinë e tij të thjeshtë dhe të ngushtë (më saktë do ishte të thuhej e varfër, e mjerë) në lagjen "Skënderbeg" të qytetit të Lezhës.
Ai është lindur më 9 mars 1944 në fshatin Bërdicë të Shkodrës, por në Lezhë u vendos me familjen që kur ishte 7 vjeç.
Shtegtoi drejt Tiranës në kohën kur krijimtaria e tij u bë e njohur, në vitin 1971 kishte botuar vëllimin e parë poetik "Rrezatim", pastaj erdhën gjashtë të tjerë: "Shqiponja rreh krahët" (1975), "Qëndresa" (1977), "E përditshme" (1982), "Çaste" (1984), "Poezi" (1987), "Kthimet" (1991) dhe "Dhjata ime" (1998).
Dikur do të thoshte: "Edhe pse kam botuar shtatë vëllime me poezi, unë e konsideroj veten autor i një libri të vetëm, që do të hartohej duke përzgjedhur poezitë më të mira që kam arritur të krijoj."
U bënë vite që Gjetja e premton këtë vëllim me poezi të zgjedhura. Nuk dihet nëse e ka vërtet në duar librin apo e premton që edhe ai vetë ta besojë se poezia vazhdon jeton tek ai, se ai vazhdon jeton, se jeta vazhdon.
Gjetjen e kanë cilësuar "poet humanist". Me siguri e kanë ndjerë këtë përmasë shumë që e kanë lexuar këtë poet që rri pa zhurmë dhe me dinjitet në rendin e poezisë bashkëkohore shqipe.
Gazeta "Shekulli" u ndodh në këtë 66-vjetor në shtëpinë e tij, për të shkëputur pak çaste nga përditshmëria e Gjetjes. Për çdo ditëlindje pret tek kjo strehë vizita nga miq, po edhe nga autoritete lokale. Sekretari i Përgjithshëm i Prefekturës së Lezhës, Kastriot Kodheli duke i uruar jetëgjatësi shprehu falënderime për atë që Ndoc Gjetja ka bërë për Lezhën dhe lezhjanët me penën dhe humanizmin e tij.
Bashkëkohës me poetët Rudolf Marku, Preç Zogaj, Agim Isaku etj., Gjetja është prezantuar dikur si poet i të ashtuquajturit "grup i poetëve lezhjanë", paçka se kontributi i tij në kulturë është edhe më konkret dhe i prekshëm. Mjafton të kujtojmë revistën e famshme për kohën "Skena dhe ekrani" dhe ke thënë Ndoc Gjetja. Një revistë të atyre standardeve nuk e kemi as sot njëzet vjet pas rënies së izolimit.
Ai ka qenë 13 vjet kryeredaktor i "Skenës" dhe është i vetëdijshëm se bashkë me poezinë, është një nga dy gjërat më të rëndësishme që ka bërë si kontribut në shoqëri. Mbyllja e revistës e nxori të papunë dhe shënoi shtegtimin nga Tirana, tashmë në kthim drejt Lezhës më 1995 ku jeton sot e kësaj dite.
Vdekja e të birit më 1997, ishte goditje fatale për Ndoc Gjetjen. Pat treguar dikur se kur gëzimet dhe dhimbjet janë të mëdha nuk mundet të shkruajë njeriu një varg për njeriun e dashur. Nuk ka mundur t'i kushtojë një poezi të birit. Të paktën të botuar deri tani nuk ka, po askush nuk e di çfarë fshihet dhe ruhet në dorëshkrimet e tij.
Në ditën e 66-vjetorit të lindjes Gjetja thotë se "frymëzimet poetike vijnë në formën e gacave të ndezura të mbuluara me hi. Unë në këtë moshë kam më tepër hi që më përvëlon se sa gaca të mbuluara me hi."
AUTOPORTRET
Vendbanimi:
Në Lezhë me trup dhe mendjen emigrante në yje.
Profesioni:
Thurës ëndrrash dhe mbrojtës besnik i tyre.
Gjendja sociale:
Mbetje teknologjike e administratës shtetërore
Se nuk diti t'u japë përkuljet e duhura eprorëve.
Gjatësia:
E mjaftueshme për të arritur një ditë mollën e ndaluar.
Pesha:
Sa vetja, sa ëndrra, sa fjala e thënë dhe e shkruar.
Shenja të veçanta:
Një pentagram rrudhash me nota trishtimi në ballë
Dhe një mjekër e thinjur nga moslejim kaq vite i saj.
Sytë:
Kafe me nuanca të turbullta pasionesh të djegura.
Ngjyra:
E errët për fshehjen e skuqjes nga faje të lehta.
Titujt:
I dekoruar Njeri qysh në ditën e lindjes nga Nëna.
Bindjet:
Njeriun në jetë e bën të lumtur vetëm Njeriu.
Antipatitë:
Burrat me Grada, gratë me shumë tule dhe miu.
Simpatitë:
Jezusi nga Nazareti, Don Kishoti i Mançës dhe Buda.
Frikërat:
Shëndoshja e trurit, uji, zjarri dhe turma.
Besimi:
Në kryqin e tij që e mban përditë në shpinë.
Pasuria:
Drita e mendjes me të cilën fitoi varfërinë.